Quique Faes
La vida increíble
XXXIII Premiu de Novela Xosefa de Xovellanos
Uviéu, Trabe, 2013
La muerte n'estrañes circunstancies de Carlos Gandulfo Pereira abre la posibilidá al narrador de La vida increíble pa relata la formación, ascensu y caída d'un tríu de músicos, Yerba no hay, que pelegrinen malviviendo pelos llocales y llurigues de San Cristobo de Confluencia (topónimu que nos remite, el xuegu fónicu de la paranomasia, al topónimu real, Santiago de Compostela). El protagonista va recomponer la historia, lleída demientres una nueche nun manuscritu que la moza del músicu, la escritora y siempre pretendida pol protagonista Luciana Peletti, escribió y que fuere destruyíu, adobando la historia con bien d'opiniones y esperiencies personales.
Quique Faes introduz asina un interesante xuegu de perspectives ente cervantín y cortazarián col que les llendes de la ficción dientro de la ficción de lo real y de lo irreal, de la ficción, l'ensuañu y la velea queden esfarraplaes dafechu, amestándo-y, amás, un toque d'humor disparatáu que recuerda muncho a la lliteratura d'Eduardo Mendoza y que garra'ltonu críticu cuando somos quien a pescanciar la clave qu'hai tres de munches d'eses vivencies personales y autobiográfiques: Caspiella, Colonia...
Nesta pequeña ciudá, enllena d'estudiantes y de xente mozo, trunfa'l nacionalsexualismu que tolo cellebre (y tolo resuelve) nun forniciu interminable qu'acaba l'ambiente de munchos relatos de Boris Vian. Munchos d'estos toques d'humor danse a bas d'ocurrencies, como la de la vecina qu'intenta conquistalu tirándo-y pinces y pieces de ropa al balcón.
Narrada en primer persona, el protagonista paez nun distinguir bien ente la realidá (la so realidá de la novela) y la ficción, a lo que lu ayuda una situación sentimental complicada, col abandonu de la moza (M)Alicia, y la incursión nel mundu de la nueche cola afición a delles sustancies como l'azafrán: Gonzalo, un alter ego, una personalidá disociada d'él que funciona de voz de la conciencia, y un hermanu ximielguque nu sabemos si ye tan real como Gonzalo, dannos cuenta de que nel mundu rel de la ficción too ye dable a ser cuestionao.
La narrativa de la novela carez de dalgunos puntos débiles que va ser el propiu protagonista'l que, cuásique al final del llibru va encargase de xustificar nun diálogu con Gonzalo, el so alter ego responsable: "Amás", echará-y en cara Gonzalo al protagonista, "sé que va sentate mal, sigue cola so sofronada, pero escribir, escribes qu'aburres a les piedres y nin siquiera la trama tien consistencia, namás que ye un fargatáu d'anéudotes, mayormente porcaces, por cierto, ensin nada que se-y paeza a esa sublimidá que caracteriza a la verdadera lliteratura. Ye que nun hai trama, Gonzalo, defiéndome yo, ye la vida mesmo."
No hay comentarios:
Publicar un comentario